ಗುರುವಾರ, ಫೆಬ್ರವರಿ 25, 2010

HEDDARIYANCHINA MARAGALU


ಸಾಲಾಗಿ ನಿಂತ ಮರಗಳ ನಡುವೆ ನಾನೂ ಮರವಾಗಿದ್ದೇನೆ,
ಭೋರೆಂದು ಸಾಗುವ ವಾಹನಗಳ ನಡುವೆ ಮೌನವಾಗಿದ್ದೇನೆ
ಧೂಳ ಮಳೆಯ ನಡುವೆ 
ನಗುವ ಹೂಗಳ  ಹೊತ್ತು,
ಕೆಂಪಗಾಗಿದ್ದೇನೆ

ಎಲ್ಲಿಯ ಮೋಡ,
ಎಲ್ಲಿಯ ಮಳೆ
ದಿನವಿಡೀ  ಸುರಿವ ಬಿಸಿಲು .
ಪಾಪ ಪುಣ್ಯದ ನೆನಪು
ಗಟ್ಟಿ ಹಗ್ಗದ ಕುಣಿಕೆ,
ಕ್ಷಣವ ಎಣಿಸುವ
ಗಟ್ಟಿ ಜೀವ.

ಹಲವು ಹನ್ನೊಂದರ ಮದ್ಯೆ
ಮೂಕ ಜೀವದ ಗೋಳು
ಎಲ್ಲಿಯೂ ಸಲ್ಲದ
ಏಕಾಂಗಿ.
ಉರಿವ ಚಿತೆಗಳ ಮದ್ಯೆ
ಇಂದು ನಾಳೆಯ ನೆನೆದು,
ನಿರ್ಲಿಪ್ತನಾಗಿಯೇ
ನಗುವ ಯೋಗಿ.

ಬೇಡ ನನಗೆ  ಕರುಣೆ,
ಬೇಡ ನನಗೆ ಆರೈಕೆ,
ಬೇಡ ನನಗೆ ನಿಮ್ಮ
ತುಟಿಯಂಚಿನ ಮಾತು.
ಬಾಡಿ  ಹೋಗಲಿ ಹೂವು,
ಬಂಜೆಯಾಗಲಿ  ಬಸಿರು
ಬಿಟ್ಟು ಬಿಡಿ ನನ್ನನ್ನು
ನನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ.

ನಾನು  ಮರವಾಗಿದ್ದೇನೆ,
ಮರವಾಗಿರುತ್ತೇನೆ.

 .

4 ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳು:

  1. ಕವನದಲಿ ತುಂಬಿದ ಅಗಾಧ ನೋವು ಮನಸನ್ನೆಲ್ಲಾ ವ್ಯಾಪಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ನಾನು ಮರವಾಗಿದ್ದೇನೆ, ಮರವಾಗಿರುತ್ತೇನೆ ಅನ್ನುವಾಗ ವಿಷಣ್ಣ ಭಾವ ಸುರಿಯುತ್ತದೆ. ಛೆ, ಹಿಂಗೆ ಆಗಕಾಯಿತ್ತಿಲ್ಲೆ ಹೇಳಿ ಅನ್ಸ್ತು. ದೋಸ್ತಾ, ನಿನ್ನಿಂದ ಇಂಥಾ ಉತ್ತಮ ಕವನಕ್ಕೇ ಕಾಯ್ತಾ ಇದ್ದಿದ್ದೆ.

    ಪ್ರತ್ಯುತ್ತರಅಳಿಸಿ
  2. ಮರಗಳು ನಿಜಕ್ಕೂ ನಮ್ಮ ಪೋಷಕರು. ಅವಿಲ್ಲದೆ ನಾವಿಲ್ಲ. ಸುಂದರ ಕವನ

    ಪ್ರತ್ಯುತ್ತರಅಳಿಸಿ